’Wat heb je in die kooi, Charlie?’, vraagt meester Korneel.
Charlie haalt zijn schouders op.
‘Er zit een muis is’, mompelt hij.
‘Ja, dat zie ik’, zegt meester Korneel. Daarna kijkt hij met
gefronste wenkbrauwen de klas rond.
Charlie zucht en kijkt meester met grote ogen aan.
’Ik wil niet zeuren, meester. Maar je ziet dat het een muis is. Waarom vraag je
dan wat er in deze kooi zit?’
’Eeh. Dat is een goede vraag. Ik denk dat ik een vraag stelde om je te laten
weten dat ik zag dat je wat bij je had. Iets waarvan ik niet weet waarom je het
bij je hebt. En dat maakt me nieuwsgierig.’
’Dat kun je meteen zeggen, meester’, zegt Charlie.
Meester knikt.
’Dat kan. Wacht eens… ik begin overnieuw.’
Meester Korneel loopt het lokaal uit om dertien seconden later weer binnen te
komen.
Hij loopt naar de tafel van Charlie, spreidt zijn armen en zegt:
‘Nou zeg, dat is bijzonder. Je hebt een kooi bij je. En ik zie dat er in de
kooi een echte muis zit. Dat is pas bijzonder. Ik beleef veel met jou maar dit
had ik niet verwacht. Is het je huisdier?’
Charlie schudt zijn hoofd.
’Het is nog niet goed meester. Je speelt toneel zoals niemand anders kan. Je wappert
met je handen en je rolt met je ogen. Je trekt je wenkbrauwen op en beweegt je
oren. Je knippert met je ogen en je neusvleugels gaan heen en weer. Je doet
zoveel tegelijk dat ik niet heb gehoord wat je zei. Wat zei je eigenlijk?’
Meester staart naar Charlie.
’Eehm… wat ik zei, vraag je? Ik vroeg of dat je huisdier is’, zegt meester.
Charlie schudt zijn hoofd.
‘Het is ons lokaaldier’, antwoordt hij dan.
’Lokaaldier?’, vraagt meester Korneel verbaasd. ‘Bedoel je dat eeeh… dat die
muis… eh…nee… Wat bedoel je precies?’
’Deze muis heb ik thuis gevangen en in dit kooitje gestopt. En mijn moeder wil
niet dat ik de muis in mijn slaapkamer bewaar.’
’Dus heb je hem maar mee naar school genomen?’, vraagt meester weifelend.
’Jij hebt het door, meester. Ik denk dat we wel wat van onze lokaalmuis kunnen
leren’, zegt Charlie en hij glimlacht..
’Bedoel je serieus dat deze muis een plekje krijgt in ons lokaal?’, vraagt
meester.
Charlie knikt.
’Geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt’, zegt meester resoluut.
’Kunnen haren die groeien op een leeg landschap wel denken, meester?’, vraagt
Gjalt.
Meester Korneel schudt zijn hoofd.
’Nee, mijn haren denken niet. En ze denken er helemaal niet aan om hier een
muis te hebben. Een muis hoort niet in onze krakkemikkige school. En helemaal
niet in ons schone lokaal.’
Meester Korneel gaat bij Charlies tafel op zijn knieën zitten.
Hij kijkt naar de muis die door de kooi drentelt.
’Heb je deze kooi wel goed afgesloten?’, vraagt meester terwijl hij met een
scheef oog naar Charlie kijkt.
’Volgens mij is de beveiliging van dit hok zo lek als een zeef.’
Meester voelt aan het gaas dat de kooi aan de bovenkant afsluit. Even wipt het
gaas op één plek een stuk omhoog en… de muis vlucht.
‘Nee hè, heb ik weer’, schreeuwt meester.
‘Grijp die muis’, gilt hij er direct achteraan.
’Nou moe’, zegt Charlie. ‘Nu is de kooimuis toch een lokaalmuis geworden.’
Meester Korneel kijkt naar de lege kooi.
‘Er was dus toch een haar op je hoofd die er aan dacht om
van de muis een lokaalmuis te maken’, zegt Gjalt.
’Hmm… je bent veel te slim’, zegt meester.
’Dat komt omdat mijn haren op vruchtbare bodem en niet op zaagsel groeien,
meester’, zegt Gjalt lachend.
’Zeg me dat het niet waar is dat er een muis in ons lokaal loopt’, zegt meester.
Hij gooit zijn handen in de lucht.
‘Zeg me dat het niet zo is’, roept meester.
’Het is wel waar, meester. Je hebt de muis een teveel ruimte gegeven’, zegt
Majorie zacht.
Meester is stil. De kinderen grinniken.
Plotseling klinkt de schelle stem van Okki door het lokaal.
‘Ik zie hem.’
’Dat kan niet. Hij is allang in Vervanhieristan’, mompelt meester.
’Of in Vergaanrijde, meester’, zegt Henke.
’Of in Daardonië’, vult Majorie aan.
‘Als hij hier echt nog is moet ik wat doen. Ik ben zo terug, even naar mevrouw
Krankheimer.’
Meester Korneel is even uit het lokaal. Als hij weer terug komt kijkt hij
geconcentreerd naar zijn handen.
’Zo… dus… hmmm… tja… hoe werkt zo’n ding ook al weer’, vraagt hij aan zichzelf.
’Wat heb je dan, meester?’, vraagt Charlie.
’Ik heb een muizenval gekregen van onze schoonmaakster. Ik
wist dat ze een paar van die muizenklappers op haar schoonmaakkar heeft.’
’Heb je echt een muizenval, meester?’, vraagt Elle Mieke.
’Kijk maar’, zegt meester.
’Eens even kijken of er nog een plak brood met kaas in mijn broodtrommel zit’,
zucht meester.
’Verhip, al mijn brood zit er nog in. Dat komt natuurlijk omdat al die jarigen
vanmorgen op van die dikke koeken trakteerden.’
Meester pakt een stuk kaas van een plak brood. Hij zet de muizenval op Gjalts
tafel en legt het puntje kaas op de juiste plek.
’Hmmm… oh ja. Zo moet het goed zijn.’
Meesters tong komt uit zijn mond. Geconcentreerd haalt hij een beugel
achterover, pakt een stangetje en steekt dat onder een ijzeren oogje.
’Gaat goed’, mompelt meester. ‘Eigenlijk is het een koud kunstje voor zo’n
super muizenvanger als ik ben.’
’Het is een koud kunstje voor een muizen loslater bedoel je zeker’, zegt
Charlie.
‘Ach. Soms doe ik wel eens wat waar ik achteraf spijt van heb.’
Meester haalt voorzichtig zijn linkerhand weg.
’Aan de andere kant krijgen jullie daardoor wel gratis een stukje avontuur
terug… dus.’
’Meester, laat je de muizenval op mijn tafel staan als je klaar bent?’, vraagt
Charlie.
Meesters rechterhand komt tot stilstand, vlak boven de muizenval.’
’Oeps, dat heb ik weer’, fluistert hij. ‘Nu moet ik dit ding weer ontladen
omdat ik hem ergens anders neer moet zetten.’
Meester Korneel zucht.
Heel voorzichtig pakt hij de muizenval vast.
Juist op dat moment zwaait de deur van het lokaal open en komt mevrouw
Krankheimer stampend binnen.
’Heb je hem al?’, krijst ze.
Meester Korneel schrikt van mevrouw Krankheimers stem en raakt de muizenval
aan.
De veer klapt en meesters vingers zitten klem onder de beugel.
Meester Korneel springt en schreeuwt zijn longen leeg.
’Auw. Auwer de auwer de auw’, gilt hij met een van pijn vertrokken gezicht.
Meester schudt de muizenval van zijn vingers. Dan stopt hij ze in zijn mond.
Niemand weet wat hij moet doen of zeggen. Hij huppelt en jammert net zolang tot
zijn ogen weer normaal staan en hij weer kleur op zijn wangen krijgt.
’Dat heb ik weer’, zegt hij. ‘Tjonge zeg… dat doet zeer. Je
hebt wel hele goede vallen, mevrouw Krankheimer’, zegt meester.
Mevrouw Krankheimer zegt niets terug. Ze was tijdens meesters schreeuwpartij gniffelend
het lokaal uitgeslopen.
’Nog een keer proberen, meester?’, vraagt Charlie.
’Nou… eh… nee… toch maar niet. Laat jouw lokaalmuis maar gewoon een lokaalmuis
blijven in plaats van een muizenvalmuis.’
Daar is iedereen het mee eens.
‘Pak je weektaak maar’, zegt meester. ‘We gaan aan het werk.
Je mag met je ogen de muis proberen te vinden. Maar ik verwacht dat hij al lang
in Vervanhieristan is’, mompelt meester. Hij pakt de muizenval van de grond en
zet hem in de vensterbank bij de rest van zijn verzameling bijzondere
voorwerpen.
