Omstekop
Het is vrijdagmorgen en de bel gaat zo. Een bel overigens
die we niet hebben. Een simpel “we gaan naar binnen!” is meestal wel voldoende
om de meute in beweging te krijgen en ze in de richting van het klaslokaal te
laten vertrekken. Meestal, want soms zijn er nog kinderen die net even een
spelletje af moeten maken, die net verstopt zaten en moeite hebben zichzelf
zichtbaar te maken. Soms zijn er kinderen die de oren dicht hebben zitten en
net doen of ze me niet helemaal gehoord hebben. Mariëtte en Jeanet niet, die
gaan vanmorgen rustig naar binnen nadat ik “we gaan naar binnen!” heb
gemompelroepen.
Net waren ze nog bezig om de wereld op de kop te bekijken.
Mariëtte had op gymnastiek wat nieuws geleerd en dat wilde ze aan mij laten
zien op het plein.
,,Meester, kijk eens wat ik kan”, zei ze enthousiast.
,,Nou, laat maar eens zien dan.”
Mariëtte ging naar de muur en maakte een handstand tegen de
muur. Terwijl ze de handstand deed splitste ze haar benen en stond ze wijdbeens
tegen de muur. Jeanet zette haar handen vlak bij die van Mariëtte en maakte een
handstand waarbij haar voeten op de plek tegen de muur aan kwamen waar
Mariëttes voeten niet stonden. Het is wat lastig uitleggen maar de twee dames
stonden omgekeerd tegen de wereld aan te kijken in een handstand. De voeten
naar boven, het (een heel klein beetje roder wordende) hoofd naar beneden
gericht.
,,Ik ga weer terug hoor”, zei Jeanet.
,,Goed maar ik hou het nog wel hoor.”
Achtereenvolgens zetten Jeanet en Mariëtte zich af van de
muur om weer op beide benen terecht te komen.
Hun in de war geraakte kleren werden weer gefatsoeneerd en
helder en dapper keken ze naar mij.
,,Leuk om zo tegen de muur te staan?”, vraag ik
,,Ja, het voelt wel raar in je handen”, zei Mariëtte.
Bert stond er al een tijdje bij en zag met eigen ogen hoe de
dames op de kop stonden. Hij keek afwisselend van mij naar de meiden en wist
niet goed wat hij er aan had. Begrijpelijk, zeker als je in groep twee zit en
de nog nooit zo hebt gestaan.
Ik voel dat Bert wat wil zeggen maar zijn mond blijft
gesloten.
Met Bert loop ik naar binnen. Hij doet zijn jas uit en zijn
sjaal af en wil naar de klas gaan. Jeanet is in de tussentijd naar de wc
geweest en loopt langs ons.
Bert tikt me tegen mijn arm.
,,Meester, gek hè, ze stond omstekop.”
,,Ja Bert, ze stond omgekeerd. Zou ze nog wel wat hebben
gezien denk je?”
,,Ik kon het niet zien of ze haar ogen ook open had.”
,,Ik ook niet Bert. Ik kon alleen maar zien dat ze omstekop
stond.”
,,Ik ook”, zegt Bert voordat hij door de kleuterdeur de klas
binnen gaat en zijn eigen stoel opzoekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten