Ik heb niks (meer) met voetbal. Zo. Dat heb ik gezegd. Toch schrijf ik er over omdat ik de afgelopen week twee keer geconfronteerd werd met voetbal.
Zondag fietsten zoon en ik door het dorp. Bij toeval kwamen we bij het voetbalveld. Er werd gevoetbald. We liepen twee rondjes rond het veld. Tijdens die rondjes kwamen we langs een toeschouwer. Ik zag meteen dat het een beoordelaar was van de scheidsrechter: Notitieblokje in de hand, grote snor onder de neus. Geen journalist, die komen niet af op een vijfde klasse duel tussen de nummer zeven en nummer laatst van de ranglijst.
De snor keek naar de scheidsrechter. En schreef. En als ík zie dat het een beoordelaar is, dan weet die scheidsrechter dat natuurlijk ook. Wat een druk op de schouders van de fluitist. En dat allemaal om volgend jaar misschien vierde klasse wedstrijden te mogen fluiten.
Woensdagavond was ik bij een sponsorbijeenkomst van ACV, in Assen. GertJan Verbeek, trainer van AZ, was aanwezig in het forum. Hij had het over het niveau van de scheidsrechters.
Kern van zijn betoog was dat ze het nooit goed kunnen doen. Nooit. Ze kunnen het niet omdat elke fout die ze maken groot uitgemeten wordt. Op televisie, in de krant en langs de lijn.
Meneer Verbeek nam het op voor de scheidsrechters. Volledig en ongekunsteld.
De scheidsrechter, zo zei hij, staat onder enorme druk. Een druk die hij niet aan kan. Elke beweging op het veld wordt namelijk gevolgd door tig camera’s. Elke beslissing wordt van commentaar voorzien door een keur aan betweters.
Maar meneer GertJan Verbeek had een oplossing.
De enige manier om onder die druk uit te komen is om de scheidsrechter te helpen. Met technische hulpmiddelen.
Nu kan het voorkomen dat een foute beslissing van een scheidsrechter de loop van de wedstrijd definitief en onomkeerbaar beïnvloedt. Recente voorbeelden te over. Hij noemde er een paar. De zaal knikte instemmend. Ze kenden de voorbeelden. Ik niet. Iemand in het publiek zei dat meneer Verbeek laatsleden een van de scheidsrechters zelfs na afloop van een wedstrijd de hand niet had geschud vanwege een dubieuze beslissing.
Dat was inderdaad zo, zei hij. Maar de scheidsrechter valt niets te verwijten, vulde hij aan. Het spel is zo snel geworden dat niemand, hoe goed getraind ook, alles kan zien.
GertJan Verbeek pleitte voor technische hulpmiddelen om mogelijke foute beslissingen te voorkomen. Hij stelde voor dat een video-official even de beelden terug kijkt tussen het moment van fluiten door de scheidsrechter en het bepalen van de strafmaat.
Zo kan die official waarnemen of de geconstateerde overtreding binnen dan wel buiten het zestien meter gebied heeft plaatsgevonden (penalty of directe vrije schop). Daarnaast kan de official beoordelen of een overtreding wel of niet een overtreding was. En of de overtreding, in het geval het een ernstige was bestraft zou moeten worden met een (gele of rode) kaart.
Een beetje Amerikaanse rechtspraak. Eerst wordt bepaald of de verdachte schuldig is. Later volgt de strafmaat.
Zo heeft iedereen er wat aan. De twee ploegen én de scheidsrechter.
Mooi idee. Zeker op het hoogste niveau.
Ik zie, voordat die video-official aangesteld wordt, ook nog een andere oplossing waarbij een beroep wordt gedaan op goed fatsoen.
De bevoordeelde partij geeft, indien een doelpunt onterecht is goedgekeurd, gewoon een doelpunt terug.
Even de bal in t eigen doel schoppen. Dan weer verder alsof er geen verkeerde beslissing is genomen.
En… in het geval van een onterechte rode kaart ook iemand van de bevoordeelde partij uit het veld halen. Een rode kaart niet terugdraaien. Dat kan namelijk niet. Nee. Na intern dugout overleg wordt iemand van het eigen team aangewezen die zijn biezen mag pakken. Verder met tien tegen tien. Niet zeuren, spelen.
Zo wordt voetbal weer het spelletje dat ik ooit leuk vond.
Samen de regels bepalen. Hoe ik het voor me zie?
Een scheidsrechter fluit om het spel stil te leggen. De betrokken spelers discussiëren over de strafmaat waarop het spel wordt hervat.
Want de scheidsrechter die ik afgelopen zondag zag heeft geen video-official tot zijn beschikking. Wel 22 spelers die dondersgoed weten wat ze doen.
Oh ja. Tevens pleit ik voor de introductie van ‘drie corners, penaltie’.
Dat laatste is om te laten zien dat ik veel verstand heb van het soort voetbal dat je samen speelde, zonder scheidsrechter, zonder camera’s, zonder betweters (zoals ik).
Zondag fietsten zoon en ik door het dorp. Bij toeval kwamen we bij het voetbalveld. Er werd gevoetbald. We liepen twee rondjes rond het veld. Tijdens die rondjes kwamen we langs een toeschouwer. Ik zag meteen dat het een beoordelaar was van de scheidsrechter: Notitieblokje in de hand, grote snor onder de neus. Geen journalist, die komen niet af op een vijfde klasse duel tussen de nummer zeven en nummer laatst van de ranglijst.
De snor keek naar de scheidsrechter. En schreef. En als ík zie dat het een beoordelaar is, dan weet die scheidsrechter dat natuurlijk ook. Wat een druk op de schouders van de fluitist. En dat allemaal om volgend jaar misschien vierde klasse wedstrijden te mogen fluiten.
Woensdagavond was ik bij een sponsorbijeenkomst van ACV, in Assen. GertJan Verbeek, trainer van AZ, was aanwezig in het forum. Hij had het over het niveau van de scheidsrechters.
Kern van zijn betoog was dat ze het nooit goed kunnen doen. Nooit. Ze kunnen het niet omdat elke fout die ze maken groot uitgemeten wordt. Op televisie, in de krant en langs de lijn.
Meneer Verbeek nam het op voor de scheidsrechters. Volledig en ongekunsteld.
De scheidsrechter, zo zei hij, staat onder enorme druk. Een druk die hij niet aan kan. Elke beweging op het veld wordt namelijk gevolgd door tig camera’s. Elke beslissing wordt van commentaar voorzien door een keur aan betweters.
Maar meneer GertJan Verbeek had een oplossing.
De enige manier om onder die druk uit te komen is om de scheidsrechter te helpen. Met technische hulpmiddelen.
Nu kan het voorkomen dat een foute beslissing van een scheidsrechter de loop van de wedstrijd definitief en onomkeerbaar beïnvloedt. Recente voorbeelden te over. Hij noemde er een paar. De zaal knikte instemmend. Ze kenden de voorbeelden. Ik niet. Iemand in het publiek zei dat meneer Verbeek laatsleden een van de scheidsrechters zelfs na afloop van een wedstrijd de hand niet had geschud vanwege een dubieuze beslissing.
Dat was inderdaad zo, zei hij. Maar de scheidsrechter valt niets te verwijten, vulde hij aan. Het spel is zo snel geworden dat niemand, hoe goed getraind ook, alles kan zien.
GertJan Verbeek pleitte voor technische hulpmiddelen om mogelijke foute beslissingen te voorkomen. Hij stelde voor dat een video-official even de beelden terug kijkt tussen het moment van fluiten door de scheidsrechter en het bepalen van de strafmaat.
Zo kan die official waarnemen of de geconstateerde overtreding binnen dan wel buiten het zestien meter gebied heeft plaatsgevonden (penalty of directe vrije schop). Daarnaast kan de official beoordelen of een overtreding wel of niet een overtreding was. En of de overtreding, in het geval het een ernstige was bestraft zou moeten worden met een (gele of rode) kaart.
Een beetje Amerikaanse rechtspraak. Eerst wordt bepaald of de verdachte schuldig is. Later volgt de strafmaat.
Zo heeft iedereen er wat aan. De twee ploegen én de scheidsrechter.
Mooi idee. Zeker op het hoogste niveau.
Ik zie, voordat die video-official aangesteld wordt, ook nog een andere oplossing waarbij een beroep wordt gedaan op goed fatsoen.
De bevoordeelde partij geeft, indien een doelpunt onterecht is goedgekeurd, gewoon een doelpunt terug.
Even de bal in t eigen doel schoppen. Dan weer verder alsof er geen verkeerde beslissing is genomen.
En… in het geval van een onterechte rode kaart ook iemand van de bevoordeelde partij uit het veld halen. Een rode kaart niet terugdraaien. Dat kan namelijk niet. Nee. Na intern dugout overleg wordt iemand van het eigen team aangewezen die zijn biezen mag pakken. Verder met tien tegen tien. Niet zeuren, spelen.
Zo wordt voetbal weer het spelletje dat ik ooit leuk vond.
Samen de regels bepalen. Hoe ik het voor me zie?
Een scheidsrechter fluit om het spel stil te leggen. De betrokken spelers discussiëren over de strafmaat waarop het spel wordt hervat.
Want de scheidsrechter die ik afgelopen zondag zag heeft geen video-official tot zijn beschikking. Wel 22 spelers die dondersgoed weten wat ze doen.
Oh ja. Tevens pleit ik voor de introductie van ‘drie corners, penaltie’.
Dat laatste is om te laten zien dat ik veel verstand heb van het soort voetbal dat je samen speelde, zonder scheidsrechter, zonder camera’s, zonder betweters (zoals ik).
Mooi stukje en ook waar, mar idealistisch. Ik beroep me niet op voetbal-expertise, daarvoor zou je mijn broer moeten hebben. Als je de kwestie-Cruijff van de afgelopen dagen bekijkt dan is een bewering als "het gaat al lang niet meer over voetbal" een waarheid als een koe. Ik voel wel wat voor de invoering van het "Jelte systeem". Echter, ook de technische hulpmiddelen zijn iets waar ze het serieus over moeten hebben. En verjonging in de top.. Zolang dinosaurussen als Blatter de baas zijn en op hun zwarte geld zitten, verbetert er niets. Daarvoor zij helaas de belangen te groot..
BeantwoordenVerwijderen