Verse novel wordt trending topic

Verse novel
of
Hoe een genre trending topic gaat worden.

Verse novel dus.
Zo wordt het genoemd.
Niet door mij. Of toch wel. Bij gebrek aan een goed Nederlands woord.

Tot vandaag. Ik vond een recensie van Bas Maliepaard (24 maart 2007, Trouw) over de verse novel ‘Aan de rivier’ van Stephen Herrick, waarin hij (Bas Maliepaard) op een perfecte manier onder woorden brengt wat, in mijn ogen, een verse novel is.

De woorden van Bas Maliepaard
http://www.basmaliepaard.nl/publicaties/trouw-recensie/aan-de-rivier :
‘Je zou 'Aan de rivier' een moderne versroman voor jongeren kunnen noemen of gewoon een jeugdboek opgebouwd uit gedichten. De Australische auteur Steven Herrick is pionier op het gebied van de 'verse novel' voor pubers. In dat genre wordt de vertelkracht van een lang (coming-of-age) verhaal gecombineerd met de beeldrijke taal en het compacte, scenische karakter van poëzie.

Het resultaat is bijzonder, maar zal vooral geoefende lezers bekoren, want de fragmentarische vorm maakt het moeilijk om je door het verhaal te laten meeslepen. Om het in een wat curieus beeld te vatten: 'Aan de rivier' leest als een fotoalbum. De verzen zijn grotendeels losstaande momentopnamen: korte, afgeronde scènes, die door het poëtische taalgebruik en de minutieuze sfeerbeschrijvingen direct kleurrijke beelden oproepen. Net als in een fotoalbum moet de lezer naar aanleiding van die losse beelden zélf een doorlopend verhaal construeren.’

Tot zover de woorden van Bas.

Woorden die blijven hangen:
‘Versroman’

‘Een fotoalbum’
‘kleurrijke beelden’

Die woorden zocht ik.
Zo wil ik schrijven. Dat is waar ik denk dat lezers op zitten te wachten.

En ik heb de jury van de gouden griffel van 2011 achter me staan. Zij gaf de gouden griffel aan Simon van der Geest, voor zijn versboek/ versroman ‘Dissus’

Op de site van zijn uitgever http://www.queridokinderenjeugdboeken.nl/web/Boek/9789045110820_Dissus.htm
staat het volgende fragment:

Wacht maar 
In mijn kop 
groeit een plan 
broeit een plan 
mijn wraak is zoet 
en zwart als drop

De afgelopen jaren schreef ik een drietal versromans.
Het wordt tijd om ze aan de wereld te geven omdat ik hoop dat er meer schrijvers/lezers zich gaan verdiepen in het schrijven/ lezen van deze fantastische manier van spelen met woorden. En dat deze schrijvers/ lezers (m/v) zich gaan bekwamen in het schrijven van versromans.

Wie pakt de handschoen op, wie durft?



Tot slot een pagina uit mijn laatste versroman:

Het onweer echoot na

in mijn hoofd.

De echo wil niets zeggen.

Daarom zie ik niets meer
dan alleen bliksemflitsen.

Ze brengen geuren

die door elkaar lopen.

Geen pannenkoeken deze keer.

Het is een geur

die ik gisteren ook rook

en eergisteren.

Hier, bij het water

van mijn sloot.

Maar waar geuren herinneringen brengen

geven deze geuren me alleen

herinneringen aan de dagen

die net zijn verlopen.
Ik wil mijn voorhoofd fronsen

zoals papa dat altijd doet

om mezelf te laten zien

dat ik de geur niet thuis kan brengen.
Het onweer echoot na.
Ik kan niet denken
aan wat ik wil weten.
Zo weet ik niet
waar ik aan wil denken.
Ik raak de geur
met het puntje van mijn tong.
Daar blijft het liggen

zonder dat het me vertelt

wat ik wil benoemen.

Herinneringen komen boven

aan de dagen

die vervlogen zijn,

weggewaaid

met het ginnegappen
op de vleugelslagen
van de ganzen.

Mijn eerdere blogs over dit onderwerp:

http://leesrijk.blogspot.com/2012/01/verse-novel-onleesbaar.html

http://leesrijk.blogspot.com/2012/01/eigenwijze-schrijfnerd-is-er-klaar-mee.html