zondag 9 juni 2013

knikkeren

lesgeven... geweldig!

recept om anders te kijken:
1. kijk rond op het schoolplein
2. zie wat anders is dan anders
3. schrijf wat woorden op
4. componeer een stukje
5. lees het na en glimlach

Op bovenstaande manier maakte ik het nu volgende stukje.

Spelknikkers.

,,Op het randje!”
,,Nee hoor.”
,,Hij moest nog!”
,,Nou ben ik.”
,,Ik ben.”
,,Echt niet jong.”
,,Doorrollen.”
,,Nu is zij en daarna ben jij.”
,,Ik lig.”
,,Ja dahahag, dat is vals.”
Gewoon een paar pauze-buiten-gehoord-zinnen. Onbegrijpelijke zinnen, uitgesproken door gewone kinderen in een vreemde fantasierijke taal met korte kreetachtige zinnen.
,,Uitlaat.”
,,Ja dahahahag!! Dat heb je net zelf bedacht.”
,,Nee hoor, vraag maar na.”
,,Je loopt weg en nu wil je weer mee doen.”
,,Het was nep hoor.”
Het gesprek gaat verder, de zinnen rollen over het schoolplein in de pauze en als ik luister met mijn ogen dicht klinkt het vreemd, alsof ik in een andere wereld ben terechtgekomen. Het is kinderknikkertaal, het zijn de regels van het knikkerspel die besproken, die geroepen worden. Het zijn de regels die horen bij de mooie glazen stuiters: de dikken, de katte-ogen en de dubbele dikken, de duizendknikker en de eentjes, de mooien en de bonken. Een levensechte wereld waarin de kinderen hun eigen regels hebben gesteld, hun eigen grenzen hebben bepaald. Regels die ik niet snap, die de andere meesters en juffen niet snappen en die de kinderen soms zelf niet snappen. Misverstanden leiden tot halve ruzies en kwade gezichten, ze leiden van “ik knikker niet meer met jou” tot “ik ook lekker nooit meer met jou”.
,,Het was geen nep. We zouden voor echt gaan.”
,,Dan doe we het potje over.”
,,Ja, mooi niet.”
,,Jij had een dikke en ik had alleen maar drie katte-ogen, dat was ook niet eerlijk.”
De twee knikkerkemphanen kijken om zich heen. Meer kinderen willen wel even gebruik maken van deze knikkertegel maar ze kunnen niet omdat de knikkerrivalen de plek bezet houden. De zon schijnt en het knikkeren is weer begonnen dit jaar. De glazen druppels rollen weer, de glazen tranen die zo veel waard zijn, die zoveel losmaken, die laten lachen en huilen, die laten triomferen en teleurstellen, die onderdeel zijn van het spelen, van het spel, van het spel om de knikkers.
,,Oké dan. Dan beginnen we weer opnieuw.”
,,Nu hoeft het niet meer van mij. Jij mag ze wel hebben.”
,,Hier, dan heb jij je eigen knikkers weer terug.”
,,Dank je wel. Nog een keer?”

Geen opmerkingen:

Een reactie posten