zondag 8 januari 2012

Verse novel. Onleesbaar?


Drie jaar geleden. Harm de Jonge recenseert voor het Dagblad van het Noorden het boek ‘Aan de rivier’ van Stephen Herrick. Het is een 'verse novel' en Harm is lyrisch.
Ik koop het boek en ben verkocht. In poëtische zinnen schetst Stephen een verhaal in weinig woorden waarbij ik geoorloofd tussen de regels door mag lezen.
Dit, deze manier van schrijven, is wat ik wil, dit is wat ik kan. Ik schreef vijfentwintig jaar geleden al op deze manier en dacht dat ik de enige was.
Nee dus, ene Stephen Herrick schreef aan de andere kant van de wereld op dezelfde manier.
Nu, nadat ik drie ‘verse novels’ (vooral voor mezelf) heb geschreven, denk ik nog steeds dat ik de enige ben die in Nederland op deze manier schrijft.
Er is geen markt voor, schreef Harm de Jonge me.
Dat denk ik ook. En toch schrijf ik. Omdat ik eigenwijs ben, omdat de vorm bij me hoort, omdat ik geniet van het proces, de vorm en uiteindelijk ook, de inhoud.
Dat is schrijven. Genieten van de woorden die tijdens het ontstaan inhoud krijgen.
Voor mezelf.
Maar misschien zijn er meer schrijvers/ lezers die houden van de schrijfstijl van Stephen Herrick en daarom nieuwsgierig zijn naar mijn verhaal/ verhalen.
Ik zal actief bekijken in hoeverre het antwoord daarop een ‘ja’ is.
Daar mag je me mee helpen.
1. Door iets van Stephen Herrick te lezen (ik beveel ‘aan de rivier’ aan) en te kijken in hoeverre je wordt geraakt door vorm en inhoud. Laat me weten wat je er van vindt.
2. Door mij te laten weten of je, in februari, mijn laatste verse novel zou willen proeflezen.

Ondertussen schrap, schaaf en schrijf ik verder.

Tot later…

ps. hier onder een bladzijde uit mijn laatste verhaal.

Ik weet het.
Je gaat
uiteindelijk
ook die kamer
in mijn hoofd openen.
Dat weet ik.
Maar wil je er
asjeblieft
nog even mee wachten.
Het liefst tot het moment
dat ik zeker weet
dat ik er klaar voor ben.
Eerst moet je me laten zien
wat er nog meer is.
Ik denk
dat ik veel niet meer weet
of veel nog niet weet
Vergeten
weggestopt
opgeborgen
in die laatste kamer.
Ik weet het.
Jij hebt de sleutels
en de rust
om te kijken
te beschrijven
en te ontrafelen
waar ik een andere rust heb
dan jij
en niet
van een afstand kan kijken
naar mezelf
en wat me bezig houdt.
Dat weet ik.
Open die laatste kamer
als het tijd is
om hem te ontsluiten.
Maar nu nog niet.
Bereid me alsjeblieft rustig voor
op wat ik niet meer weet
of nog niet weet.
Ik weet:
je kunt het.
Daar vertrouw ik op.
Onvoorwaardelijk.
Toch?


2 opmerkingen:

  1. Ik ben fan.

    Lieve groet, Gretha Donkerbroek

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik wist ook niet dat het bestond. Het inspireert me meteen. Waar je als lezer bij een gewoon verhaal nog wel eens aan de oppervlakte kunt blijven zit je hier iemand meteen onder z'n huid.

    BeantwoordenVerwijderen