Fluitend

Fluitend slenter ik door het leesrijk. Vanmiddag heb ik elf leerkrachten mogen inspireren.
Dat doe ik. Dat is mijn werk: inspireren.
Moeilijk?
Nee, natuurlijk niet. Ik doe het fluitend.
Maar dan moet je wel kunnen fluiten.
Dat kan ik. Op twee manieren zelfs. Tussen mijn tanden door en de getuite lippen versie.
Het leesrijk wordt groter omdat elf leerkrachten weten wat ze gaan doen tijdens de Kinderboekenweek.
En omdat ze een manier hebben gekregen om in vijf minuten een verhaal te bedenken.
Fluitend maken ze met mij het leersrijk groter...

Oh ja. Niet iedereen kan fluiten. Maar dat op zich zorgt voor een vrolijk verhaal(tje)

Fluiten.

‘Juf’, roept Joke.
Juf Henk kijkt naar Joke.

Juffie’, roept Joke nog een keer. Ze ziet helemaal niet dat juf Henk al lang naar haar kijkt.

‘Ja’, zegt juf Henk. ‘Wat is er?’
‘Ik kan het al hoor’, zegt Joke.
‘Dat is mooi’, zegt juf Henk. ‘Maar wat kan je dan al?’

 ‘Fluiten natuurlijk. Ik kan fluiten. Wil je dat horen?’

Juf Henk lacht naar Joke.

‘Ik kan echt fluiten hoor, juf.’

‘Geweldig. Laat maar eens horen. Ik ben benieuwd’, lacht juf Henk.

Joke tuit haar lippen. Haar ogen worden groot. Dan blaast Joke lucht tussen haar lippen door naar buiten.
‘Pfuu. Pfuu’, klinkt het.

Juf Henk klapt in haar handen.

‘Goed zeg. Dat kan ik niet eens.’

‘Ja. Goed hè?’

‘Van wie heb je dat geleerd?’, vraagt juf Henk.

Joke kijkt vrolijk naar juf Henk.

‘Van mezelf’, zegt Joke.

‘Wauw, van jezelf. Zo maar?’

Joke knikt. ‘Ik kan echt fluiten hè?’

‘Ja. Ik heb het net gehoord. Mag ik er nog een keer naar luisteren?’

Joke schudt haar hoofd.

‘Nu niet. Eerst ga ik naar meester Geert. Hij mag het ook horen’

Joke loopt weg. Verderop staat meester Geert. Daar loopt ze naar toe.

 ‘Meester’, roept ze als ze vlak bij meester Geert staat.
Juf Henk draait zich om. Ze loopt haar eigen klas in. Nog net hoort ze Joke weer fluiten.

‘Pfuu. Pfuu.’

Juf Henk probeert het ook. Ze tuit haar lippen en blaast.

Er komt geen geluid. Alleen een paar spetters spuug. Juf veegt de spuug van haar kin. Pim ziet het.

‘Je mag niet spugen juf’, zegt hij.

‘Ik wilde fluiten’, zegt juf Henk.

Pim kijkt naar juf Henk. Hij schudt zijn hoofd.

‘Maar dat kun je helemaal niet’, zegt hij.

Juf lacht.

‘Dat klopt. Dat weet ik nu weer heel zeker. Maar vanavond, als ik thuis ben. Dan ga ik weer oefenen.’

‘Dat is goed, juf’, zegt Pim. ‘Dan kun je morgen vast zo goed fluiten als Joke.’
‘Ik hoop het, Pim. Maar dat weet ik nog niet zeker’, zucht juf Henk.