Pimp je stoel!
Het leesrijk wordt groter en groter.
Waar het om gaat: leesbevordering.
Het gaat bij het vergroten van de leeswoordenschat, de leeskilometers en het leesplezier om de leefwereld van het kind dat leert lezen.
Ik heb een project bedacht waarbij deze elementen samen worden gevoegd. In samenspraak met het team van obs De Weiert in Odoorn is het idee gaan leven. En hoe.
Leesbeleving, gekoppeld aan een bizoender project. (een project, zo bijzonder dat je het zou willen kussen).
Afgelopen woensdag hebben de kinderen van groep 6,7 en 8 van obs De Weiert in Odoorn hun eigen stoel gepimpt.
Op het schoolplein...
Het thema van de kinderboekenweek is 'superhelden' en door dit project is ieder kind zijn eigen superheld. Het kind sloot, door het pimpen van zijn eigen stoel, aan bij zijn eigen leef en belevingswereld.
Maar dit is nog maar het begin. De kinderboekenweek is nog niet begonnen... Ondertussen oefenen de kinderen een 'Superheldenlied' (en wat daar de bedoeling van is...???)
Houd dit blog in de gaten voor het vervolg. Want deze stap is groot, maar de volgende stappen worden nog groter, nog meer onvergetelijk.
Het enthousiasme is er. De stoelen zijn versierd, geverfd, eigen gemaakt.
Het leesrijk wordt groter, let op mijn woorden...
(en tot slot... een bizoender verhaal over het pimpen van de stoelen)
Meester Korneel beleeft veel en veel te veel
’Meester!’, riep Elle Mieke.
’Ja-ah’, zei meester,
’Wat is dit nou eigenlijk allemaal?’, vroeg Elle Mieke.
’Huh…ik… eeeh, nou, gewoon. Mijn velletjes brood met hagelslag en een plak koek met boter’, zei meester terwijl hij een stoel voor de klas zette en zijn lunchpakket op zijn tafel legde.
’Nee hee, dat bedoel ik niet. Ik bedoel die stoelen die je hier neer hebt gezet. Je sleept nu al een paar keer heen en weer en wij wachten maar een beetje tot de les begint terwijl jij weer en heen loopt. Moeten we niet helpen of zo?’
’Helpen? Neu… het is al klaar. En eigenlijk is de les al begonnen hoor.’
’De les al begonnen?’, vroeg Elle Mieke verbaasd. ‘Welke les dan, meester?’
’De kijk en zie en doe en beeldles natuurlijk’, zei meester simpel.
’Wattuh? kijk en doe en wat nog meer voor les?’, vroeg Henke.
’Nou… dus… gewoon… de kijk en zie en doe en beeld en wiebenjezelfles.’
’Wiebenjezelfles?’, vroeg Elle Mieke. ‘Wat is dat nu weer voor bizoenders?’
’Tja… dat is zo bizoender als je zelf wilt.’
Meester keek ons lachend aan en ik zag dat iedereen wat verdwaasd en wat vreemd zat te kijken naar meester.
’Hmmm… tja, laat ik het maar uitleggen. Kijk. Het is bijna kinderboekenweek en het onderwerp is iets met superhelden. Over durven en lef hebben, of zoiets. Daarom heb ik iets bedacht wat jullie allemaal snappen. En ik dus ook. Ik heb stoelen verzameld en jullie moesten je eigen stoel meenemen’, zei meester Korneel maar hij zuchtte er wel bij.
’Straks gaan iedereen aan de slag met zijn eigen stoel’, zei meester.
’Maar hoezo dan meester, ik heb toch al een stoel?’, zei Elle Mieke.
’Ja hmmmm… tja… eeeeh. Deze stoel wordt een boekenstoel. Jullie boekenstoel. Het is de bedoeling dat je van huis je mooiste of leukste of gekste of leerzaamste of superste of huperste of puperste boek mee. En dan koppelen we die aan deze stoelen.’
Even was het stil in de klas. Ik zag iedereen denken en ik hoorde hersenen knarsen maar niemand zei wat.
’Oh ja, is waar ook’, lachte meester Korneel. ‘De stoel die jullie mee hebben genomen is onbehandeld. Dat hoort niet helemaal echt bij een favoriet boek. Jullie krijgen van mij de opdracht om je stoel zo te pimpen dat het je eigen stoel wordt, een stoel die precies bij jou past.’
Even was het stil in de klas. Ik zag iedereen denken en ik hoorde hersenen knarsen maar niemand zei wat.
’Pimpen? Wat is dat voor woord meester?’, vroeg Charlie terwijl hij verdwaasd naar de stoel keek die hij mee had genomen.
’Pimpen’, zei meester met een vrolijk gezicht, ‘dat is opvrolijken. Dat is opfrissen en opleuken. Pimpen is op… eeeeh opploppen en opplukken. Pimpen is oppulken en ophuppen. Dat is pimpen. Je gaat aan de slag met je eigen stoel. Je mag je stoel beschilderen of beplakken. je mag hem … alles eigenlijk. En het is de bedoeling dat je ook nog op je stoel kunt staan. Maar waarom dat zo is vertel ik later nog wel.’
Even was het stil in de klas. ik zag iedereen denken en ik hoorde hersenen knarsen maar niemand zei wat.
Meester keek even naar de stoel die voor hem stond.
‘Op deze kan ik volgens mij niet staan. De zitting is bijna doormidden en de poten zijn bijna doorgezaagd.’
’Mag ik er ook een schaakbord van maken?’, vroeg Gjalt. ‘Ik hou van schaken.’
’Jij mag er een schaakbord van maken, juist omdat je van schaken houdt. Het schaakbordstoeltje hoort bij jou. En op je schaakbordstoel komt dan je favoriete boek te liggen. Heb je daar al over nagedacht, Gjalt?’, vroeg meester.
’Ik heb op mijn kamer een encyclopedie van vierentwintig delen. Van die dikke boeken vol dingen die ik wil weten’, zei Gjalt met een serieus gezicht.
’Oeps’, zei meester. ‘Ik denk zeker te weten dat jouw krakkemikkige stoel niet meer dan vijfentwintig kilo kan tillen. Alle vierentwintig delen van de encyclopedie is dus te zwaar, verwacht ik. Eén boek mag wel’, zei meester.
’Is goed’, zei Gjalt. ‘Dan neem ik die mee waar de ‘r’ woorden in staan. Daarin gaat het over de relativiteitstheorie.’
Even was het stil in de klas. Ik zag iedereen denken en ik hoorde hersenen knarsen maar niemand zei wat.
’Dat is goed, jongen. Dat is heel goed. Iemand anders nog een idee?’, vroeg meester.
’Meester!’, riep Elle Mieke.
’Ja-ah’, zei meester,
’Wat is dit nou eigenlijk allemaal?’, vroeg Elle Mieke.
’Huh…ik… eeeh, nou, gewoon. Mijn velletjes brood met hagelslag en een plak koek met boter’, zei meester terwijl hij een stoel voor de klas zette en zijn lunchpakket op zijn tafel legde.
’Nee hee, dat bedoel ik niet. Ik bedoel die stoelen die je hier neer hebt gezet. Je sleept nu al een paar keer heen en weer en wij wachten maar een beetje tot de les begint terwijl jij weer en heen loopt. Moeten we niet helpen of zo?’
’Helpen? Neu… het is al klaar. En eigenlijk is de les al begonnen hoor.’
’De les al begonnen?’, vroeg Elle Mieke verbaasd. ‘Welke les dan, meester?’
’De kijk en zie en doe en beeldles natuurlijk’, zei meester simpel.
’Wattuh? kijk en doe en wat nog meer voor les?’, vroeg Henke.
’Nou… dus… gewoon… de kijk en zie en doe en beeld en wiebenjezelfles.’
’Wiebenjezelfles?’, vroeg Elle Mieke. ‘Wat is dat nu weer voor bizoenders?’
’Tja… dat is zo bizoender als je zelf wilt.’
Meester keek ons lachend aan en ik zag dat iedereen wat verdwaasd en wat vreemd zat te kijken naar meester.
’Hmmm… tja, laat ik het maar uitleggen. Kijk. Het is bijna kinderboekenweek en het onderwerp is iets met superhelden. Over durven en lef hebben, of zoiets. Daarom heb ik iets bedacht wat jullie allemaal snappen. En ik dus ook. Ik heb stoelen verzameld en jullie moesten je eigen stoel meenemen’, zei meester Korneel maar hij zuchtte er wel bij.
’Straks gaan iedereen aan de slag met zijn eigen stoel’, zei meester.
’Maar hoezo dan meester, ik heb toch al een stoel?’, zei Elle Mieke.
’Ja hmmmm… tja… eeeeh. Deze stoel wordt een boekenstoel. Jullie boekenstoel. Het is de bedoeling dat je van huis je mooiste of leukste of gekste of leerzaamste of superste of huperste of puperste boek mee. En dan koppelen we die aan deze stoelen.’
Even was het stil in de klas. Ik zag iedereen denken en ik hoorde hersenen knarsen maar niemand zei wat.
’Oh ja, is waar ook’, lachte meester Korneel. ‘De stoel die jullie mee hebben genomen is onbehandeld. Dat hoort niet helemaal echt bij een favoriet boek. Jullie krijgen van mij de opdracht om je stoel zo te pimpen dat het je eigen stoel wordt, een stoel die precies bij jou past.’
Even was het stil in de klas. Ik zag iedereen denken en ik hoorde hersenen knarsen maar niemand zei wat.
’Pimpen? Wat is dat voor woord meester?’, vroeg Charlie terwijl hij verdwaasd naar de stoel keek die hij mee had genomen.
’Pimpen’, zei meester met een vrolijk gezicht, ‘dat is opvrolijken. Dat is opfrissen en opleuken. Pimpen is op… eeeeh opploppen en opplukken. Pimpen is oppulken en ophuppen. Dat is pimpen. Je gaat aan de slag met je eigen stoel. Je mag je stoel beschilderen of beplakken. je mag hem … alles eigenlijk. En het is de bedoeling dat je ook nog op je stoel kunt staan. Maar waarom dat zo is vertel ik later nog wel.’
Even was het stil in de klas. ik zag iedereen denken en ik hoorde hersenen knarsen maar niemand zei wat.
Meester keek even naar de stoel die voor hem stond.
‘Op deze kan ik volgens mij niet staan. De zitting is bijna doormidden en de poten zijn bijna doorgezaagd.’
’Mag ik er ook een schaakbord van maken?’, vroeg Gjalt. ‘Ik hou van schaken.’
’Jij mag er een schaakbord van maken, juist omdat je van schaken houdt. Het schaakbordstoeltje hoort bij jou. En op je schaakbordstoel komt dan je favoriete boek te liggen. Heb je daar al over nagedacht, Gjalt?’, vroeg meester.
’Ik heb op mijn kamer een encyclopedie van vierentwintig delen. Van die dikke boeken vol dingen die ik wil weten’, zei Gjalt met een serieus gezicht.
’Oeps’, zei meester. ‘Ik denk zeker te weten dat jouw krakkemikkige stoel niet meer dan vijfentwintig kilo kan tillen. Alle vierentwintig delen van de encyclopedie is dus te zwaar, verwacht ik. Eén boek mag wel’, zei meester.
’Is goed’, zei Gjalt. ‘Dan neem ik die mee waar de ‘r’ woorden in staan. Daarin gaat het over de relativiteitstheorie.’
Even was het stil in de klas. Ik zag iedereen denken en ik hoorde hersenen knarsen maar niemand zei wat.
’Dat is goed, jongen. Dat is heel goed. Iemand anders nog een idee?’, vroeg meester.
‘Mag ik ook wat oude donald duckjes verknippen en de plaatjes op mijn stoel plakken?’, vroeg Henke. Ík hou van de verhalen uit de donald duck.’
Meester knikte met heel zijn lijf.
’Geweldig’, zei hij.
’Ik heb nog wel oude laarzen. Mag ik elke stoelpoot in een laars zetten en die dan vastplakken?’, vroeg Jorien.
Meester glom van oor tot oor.
’En op het stoelblad doe je dan zeker spullen uit de natuur, omdat je zo van de natuur en biologie houdt?’, vroeg meester. Jorien knikte.
’Ik zou mijn stoel wel willen beschilderen. Met mooie felle kleuren. Zoiets als Mondriaan’, zei Majorie.
Weer knikte meester juichend, met zijn armen in de lucht.
’Zo dus. iedereen maakt van zijn stoel zíjn stoel… dus. Zo krijgen we achttien verschillende stoel met achttien verschillende boeken… dus.
Even was het stil in de klas. Ik zag iedereen denken en ik hoorde hersenen knarsen maar niemand zei wat.
’Wat een idee, meester’, fluisterde Charlie.
’En jij dan, meester. Hoe gaat jouw stoel er uit zien?. vroeg Elle Mieke.
”hmmmm… dus… tja… nog niet over nagedacht… gewoon wit denk ik. Of pimpelpaarsgestippeld zoals een rode paddestoel met witte stippen alleen dan anders. Of beplakt met veren van een brulkikker of met de strepen van een zebrapad. Misschien wel met uitgekauwde kauwgum of… eeeeh met wc papier zodat ik een mummystoel krijg. Of… eeeeh ik beschilder gewoon mijn hand en druk mijn hand dan op de stoel. Dan heeft mijn stoel mijn handtekening. Wat denken jullie?’
Even was het stil in de klas. Ik zag iedereen denken en ik hoorde hersenen knarsen maar niemand zei wat.
’Ik vind een voettekening leuker, meester’, zei Charlie.
Meester keek verwonderd naar Charlie. Meester vrolijkte opeens zijn gezicht en glom van oor tot oor.
’Goed idee’, mompelde hij en liep de berging in die achter een deur in de klas verborgen was.
Even later kwam hij terug met een pot kwasten, een stuk karton en tubes verf. Meester ging op zijn stoel zitten, deed zijn schoenen en zijn sokken uit en krulde krommend zijn tenen.
’Zal ik even een raam open zetten, meester?’, vroeg Charlie.
’Ha… nee hoor… vanmorgen net gewassen’, zei meester.
’Wat, de ramen, meester?’, vroeg Charlie.
’Nee-hee, mijn voeten natuurlijk’, vrolijkte meester. Hij pakte het karton en spoot er wat verf op. Daarna voelde hij met zijn dikke teen voorzichtig aan de rode verf. Daarna smeerde hij met diezelfde teen de rode verf een beetje over het karton. Vervolgens deed hij hetzelfde, met zijn andere dikke teen, met de blauwe verf. Hij smeerde ook wat groene en gele verf uit en stapte op het stuk karton. Hij liet zijn voeten de verf op verschillende plekken raken en keek even later met guitige ogen naar ons.
’Dit past echt bij mij, dit stoeltje. Ik wil graag overal voetstappen neerzetten, ik hou van lopen en wandelen en rennen en huppelen en hollen en springen en slenteren. Ik hou van kleur en nog meer kleur. Ik zal het goede voorbeeld geven door als eerste een stoel zó te pimpen dat het past bij wie ik ben… dus.’
Meester Korneel pakte een stoelt en zette hem voor zich neer. Hij zette eerst zijn linker voet op de stoel en wilde toen helemaal op de stoel stappen.
’Meester, je zei toch dat die zitting op knappen stond’, zei Gjalt terwijl meester met twee voeten tegelijkertijd op zijn eigen stoeltje stond.
Even was het stil in de klas. Ik zag iedereen denken en hoorde hersenen knarsen maar niemand zei wat.
Toen klonk er gekraak zoals echt gekraak kan klinken. Vier stoelpoten bogen en barsten en krakten en kraakten dat het een lieve lust was. Ze zwikten en zwakten en zwokten en zwukten zuchtend tot ze alle vier een kant op kraakten. Meester zakte zestig centimeter naar beneden en kwam, op de stoelzitting, op de grond terecht.
’Nee hè, heb ik weer’, mompelde hij.
Wij mompelden niet. We lachten allemaal onze eigen lach en samen lachten we een orkaanlach.
Meester Korneel stapte terug van de stoelzitting af op het stuk karton. Hij ging op zijn eigen stoel zitten en pakte de stoelzitting. Toen de orkaan een fluisterlachje was geworden hield meester de stoelzitting met zijn voettekening omhoog.
’Een echte meester Korneel stoelzitting’, zei hij.
’Kun je wel zeggen, meester. Dat kun je echt wel zeggen’, zei Elle Mieke. ‘Het past zo echt bij wie je bent. Een bizoendere brokkenmaker die overal zijn voetstappen achterlaat.’
’Dat is mooi gezegd, Elle Mieke. Dat is mooi gezegd. Die onthoud ik.’
’Wij ook, meester. Wij ook.’
Even was het stil in de klas. Ik zag iedereen denken en hoorde hersenen knarsen maar niemand zei wat.
Natuurlijk zijn we aan de slag gegaan. Iedereen had er zin in en aan het eind van de morgen hadden we negentien hele verschillende kunstwerken. Onze stoelen kwamen verspreid in het lokaal te staan en meester zette zijn stoel zonder poten in de vensterbank, bij de rest van zijn verzameling bizoendere voorwerpen.
Meer meester Korneel verhalen?
Meester knikte met heel zijn lijf.
’Geweldig’, zei hij.
’Ik heb nog wel oude laarzen. Mag ik elke stoelpoot in een laars zetten en die dan vastplakken?’, vroeg Jorien.
Meester glom van oor tot oor.
’En op het stoelblad doe je dan zeker spullen uit de natuur, omdat je zo van de natuur en biologie houdt?’, vroeg meester. Jorien knikte.
’Ik zou mijn stoel wel willen beschilderen. Met mooie felle kleuren. Zoiets als Mondriaan’, zei Majorie.
Weer knikte meester juichend, met zijn armen in de lucht.
’Zo dus. iedereen maakt van zijn stoel zíjn stoel… dus. Zo krijgen we achttien verschillende stoel met achttien verschillende boeken… dus.
Even was het stil in de klas. Ik zag iedereen denken en ik hoorde hersenen knarsen maar niemand zei wat.
’Wat een idee, meester’, fluisterde Charlie.
’En jij dan, meester. Hoe gaat jouw stoel er uit zien?. vroeg Elle Mieke.
”hmmmm… dus… tja… nog niet over nagedacht… gewoon wit denk ik. Of pimpelpaarsgestippeld zoals een rode paddestoel met witte stippen alleen dan anders. Of beplakt met veren van een brulkikker of met de strepen van een zebrapad. Misschien wel met uitgekauwde kauwgum of… eeeeh met wc papier zodat ik een mummystoel krijg. Of… eeeeh ik beschilder gewoon mijn hand en druk mijn hand dan op de stoel. Dan heeft mijn stoel mijn handtekening. Wat denken jullie?’
Even was het stil in de klas. Ik zag iedereen denken en ik hoorde hersenen knarsen maar niemand zei wat.
’Ik vind een voettekening leuker, meester’, zei Charlie.
Meester keek verwonderd naar Charlie. Meester vrolijkte opeens zijn gezicht en glom van oor tot oor.
’Goed idee’, mompelde hij en liep de berging in die achter een deur in de klas verborgen was.
Even later kwam hij terug met een pot kwasten, een stuk karton en tubes verf. Meester ging op zijn stoel zitten, deed zijn schoenen en zijn sokken uit en krulde krommend zijn tenen.
’Zal ik even een raam open zetten, meester?’, vroeg Charlie.
’Ha… nee hoor… vanmorgen net gewassen’, zei meester.
’Wat, de ramen, meester?’, vroeg Charlie.
’Nee-hee, mijn voeten natuurlijk’, vrolijkte meester. Hij pakte het karton en spoot er wat verf op. Daarna voelde hij met zijn dikke teen voorzichtig aan de rode verf. Daarna smeerde hij met diezelfde teen de rode verf een beetje over het karton. Vervolgens deed hij hetzelfde, met zijn andere dikke teen, met de blauwe verf. Hij smeerde ook wat groene en gele verf uit en stapte op het stuk karton. Hij liet zijn voeten de verf op verschillende plekken raken en keek even later met guitige ogen naar ons.
’Dit past echt bij mij, dit stoeltje. Ik wil graag overal voetstappen neerzetten, ik hou van lopen en wandelen en rennen en huppelen en hollen en springen en slenteren. Ik hou van kleur en nog meer kleur. Ik zal het goede voorbeeld geven door als eerste een stoel zó te pimpen dat het past bij wie ik ben… dus.’
Meester Korneel pakte een stoelt en zette hem voor zich neer. Hij zette eerst zijn linker voet op de stoel en wilde toen helemaal op de stoel stappen.
’Meester, je zei toch dat die zitting op knappen stond’, zei Gjalt terwijl meester met twee voeten tegelijkertijd op zijn eigen stoeltje stond.
Even was het stil in de klas. Ik zag iedereen denken en hoorde hersenen knarsen maar niemand zei wat.
Toen klonk er gekraak zoals echt gekraak kan klinken. Vier stoelpoten bogen en barsten en krakten en kraakten dat het een lieve lust was. Ze zwikten en zwakten en zwokten en zwukten zuchtend tot ze alle vier een kant op kraakten. Meester zakte zestig centimeter naar beneden en kwam, op de stoelzitting, op de grond terecht.
’Nee hè, heb ik weer’, mompelde hij.
Wij mompelden niet. We lachten allemaal onze eigen lach en samen lachten we een orkaanlach.
Meester Korneel stapte terug van de stoelzitting af op het stuk karton. Hij ging op zijn eigen stoel zitten en pakte de stoelzitting. Toen de orkaan een fluisterlachje was geworden hield meester de stoelzitting met zijn voettekening omhoog.
’Een echte meester Korneel stoelzitting’, zei hij.
’Kun je wel zeggen, meester. Dat kun je echt wel zeggen’, zei Elle Mieke. ‘Het past zo echt bij wie je bent. Een bizoendere brokkenmaker die overal zijn voetstappen achterlaat.’
’Dat is mooi gezegd, Elle Mieke. Dat is mooi gezegd. Die onthoud ik.’
’Wij ook, meester. Wij ook.’
Even was het stil in de klas. Ik zag iedereen denken en hoorde hersenen knarsen maar niemand zei wat.
Natuurlijk zijn we aan de slag gegaan. Iedereen had er zin in en aan het eind van de morgen hadden we negentien hele verschillende kunstwerken. Onze stoelen kwamen verspreid in het lokaal te staan en meester zette zijn stoel zonder poten in de vensterbank, bij de rest van zijn verzameling bizoendere voorwerpen.
Meer meester Korneel verhalen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten